Verslag Jubileumreis naar Zweden!

 Zweden, 22-26 februari 2017 – Hoe kan ik de sfeer van de Zwedenreis in een paar woorden samenvatten? Ik zou zeggen: het voelde als een bijzonder geslaagd kinderfeestje. Dat zat ’m in de activiteiten – vuurtje stoken op een ondergesneeuwd meer; een spontane ‘ijshockeywedstrijd’ na de lunchpauze; de spelletjes na het avondeten.

Maar ook in de saamhorigheid die er vijf dagen lang heerste: iedereen hielp elkaar en deelde zijn lekkernijen met de rest van de groep. Alle huishoudelijke klusjes werden door iedereen zonder gemor uitgevoerd en ik heb al die tijd niemand met een chagrijnig gezicht gezien.

Miranda en ik voelden ons al zeer bevoorrecht dat wij als kersverse DKIJV-leden mee mochten met deze jubileumreis, maar de reis heeft onze stoutste verwachtingen overtroffen. Wij willen dan ook nogmaals onze dankbaarheid uitspreken voor de bijzonder hartelijke manier waarop wij zijn opgenomen in de groep en de perfecte organisatie van Wiebe, Saskia, Lies en Martine.

het voelde als een bijzonder geslaagd kinderfeestje.

Een (korte) impressie van de reis

Dag 1 (4,9 km, afstanden gebaseerd op Strava van Leon)

Op woensdag 22 februari komen we na een voorspoedige vlucht rond halfelf aan op het vliegveld van Stockholm. Onze Zweedse gids John staat al klaar met de rugzakken, schaatsen, schoenen en ander materiaal. We kunnen ons meteen in onze schaatskleding hijsen op het vliegveld, want door de hevige sneeuwval rond Stockholm hebben de twee andere gidsen Magnus en Karl vertraging en zullen we rechtstreeks vanuit het vliegveld naar de eerste schaatsplek rijden. Van John krijgen we een uitgebreide instructie over het gebruik van de rugzak met reddingsmateriaal die ik grotendeels mis omdat ik net naar de wc ben (en bij de voorlichtingsavond in Delft was ik ook al afwezig, dus een extra reden om straks zo veel mogelijk achter de gidsen te blijven en niet door het ijs te zakken).

Omstreeks het middaguur arriveren Magnus en Karl en kunnen we verdeeld over drie busjes (acht passagiers per busje) vertrekken. Op een halfuur rijden van Stockholm komen we bij een ondergesneeuwd meer. De meesten van ons schaatsen op de Alpina-natuurijsschaatsen van de organisatie, een enkeling heeft zijn eigen Salomonschoenen met bijbehorende ijzers meegenomen. De eerste kilometers op het ijs vallen ons zwaar. Door de plaksneeuw komen we nauwelijks vooruit en is het lastig om je evenwicht te bewaren met die rugzak en stokken. Niemand vindt het dan ook erg dat we na zo’n twee kilometer schaatsen aan de overkant van het meer lunchpauze houden met twee vuurtjes, zelfgeroosterde hotdogs en vers gemaakte koffie en thee, en vervolgens terugschaatsen naar de busjes.

Na een lange rit naar het zuiden komen we vroeg in de avond aan op onze bestemming, een voormalig scholencomplex in Rimforsa. We worden verdeeld over twee gebouwen en kunnen ons opfrissen op onze tweepersoonskamer. Niet voor lang, want er moet gekookt worden en vanavond is ons busje aan de beurt. John heeft boodschappen voor een pasta bolognese met salade gedaan, lekker simpel en basaal. Martine en Winand trakteren de kookploeg op een glaasje wijn. Zij hebben twee flessen wijn meegenomen uit Nederland, een grote luxe hier in Zweden!

Dag 2 (52,5 km)

Als Miranda en ik de volgende ochtend in de keuken aankomen is het een drukte van belang. De gidsen hebben eieren met spek gebakken, eieren gekookt en talloze kannen koffie en thee gezet. Het voelt als een struggle for life om met 27 man in een iets te kleine ruimte te zorgen dat je stevig ontbijt en een uitgebreid lunchpakket met een thermoskan koffie of thee samenstelt. Ik geloof dat ik in vijf dagen tijd nog nooit zoveel eieren heb gegeten als tijdens deze week, maar wat smaakt een Zweeds broodje ei met mosterd goddelijk na een paar uur schaatsen.

Het is vandaag een stralende dag. We gaan naar Åländern, een groot meer op zo’n twintig minuten rijden van Rimforsa. Prachtig zwart ijs, een stuk makkelijker schaatsen dan gisteren. Het is weer even wennen aan het schaatsen met stokken, maar dankzij de stevige wind in de rug vlieg ik voor mijn gevoel over het ijs. Een prachtig gezicht om al die blauwe jasjes met veelal zwarte mutsen langs de berken- en dennenbosjes en grote rotsachtige keien te zien glijden. De snelle mannen in de groep bereiken zelfs snelheden van zo’n 48 km per uur. Leon heeft het zowel tijdens het schaatsen als tijdens de koffiepauze uitstekend naar z’n zin, maar informeert op gezette tijden of ík het nog wel naar mijn zin heb (eigenlijk hoef ik niet eens te antwoorden, want mijn gezicht spreekt boekdelen).

Om een uur of halfvier is het de vraag of we het hele meer nog een keer gaan rondschaatsen of een halve ronde doen. In mijn enthousiasme zeg ik volmondig ja tegen ‘one more lap’, maar Anne overtuigt de groep ervan dat we beter kunnen kiezen voor een kortere route om valpartijen door vermoeidheid te vermijden. Dat blijkt een wijs besluit, ook met het oog op de sauna die voor ons wordt opgestookt.

De kookploeg voor vanavond onder leiding van chef-kok Jacques moet eerst boodschappen doen, zodat we alle tijd hebben om naar de sauna te gaan. Anne werpt zich op als een be- en gedreven opgieter en handdoekwapperaar.

In de tussentijd heeft Jacques een heerlijke stamppot bereid met zijn ploeg en kunnen we rozig aan tafel. Na het toetje komen de kaartspelletjes en flessen drank op tafel, Jägermeister van Rob Stallvord, Famous Grouse van Wim en fijnproeverswhisky in heupflesjes van Anne.

Dag 3 (58,1 km)

Weer zo’n zonnige dag met zwart ijs, wat hebben we een geluk! Vandaag rijden we naar het meer van Drögen. Ook hier is het onbeschrijfelijk mooi en stil, met prachtig ijs.

Na de koffiepauze kom ik ongelukkig ten val, vol op mijn linkerschouder, op een stuk waar veel riet op het ijs ligt. Even voel ik lichte paniek: kan ik nog wel verder? Ik kan mijn arm in eerste instantie niet optillen. Voorzichtig doe ik mijn rugzak af. Ik voel een soort klikje in mijn schouder waardoor de boel weer op zijn plaats lijkt te schieten. Wat een opluchting: ik kan mijn arm weer optillen. Ik krijg een ibuprofen van Don en kan weer verder, wel nog een beetje shaky van de schrik. Het groepstempo is voor mij nu aan de hoge kant, maar gids Magnus blijft in mijn buurt en duwt me met zijn stok vooruit als ik te ver achteropraak. Gelukkig strijken we na niet al te lange tijd neer op een eilandje voor een uitgebreide lunch. Na de lunchpauze ben ik bekomen van de schrik en durf ik weer vrijuit te schaatsen.

We sluiten ook deze schaatsdag af met een verkwikkend bezoek aan de sauna en krijgen ’s avonds een heerlijk maal voorgeschoteld door een nieuwe kookploeg, couscous met een verrukkelijke salade.

Dag 4 (72,1 km)

Vandaag gaan we schaatsen op het meer dat op loopafstand van onze hostel ligt. Kunnen we alvast warmlopen op de Alpina’s voor de verschillende oversteken die we straks moeten maken van het ene meer naar het andere of om grote wakken op het meer via een eilandje te omzeilen.

We komen voor het eerst andere schaatsers tegen, een Zweedse groep onder leiding van een Nederlandse gids en een groep onder leiding van de dochter van John. We schaatsen langs prachtige vakantiehuisjes met sauna pal aan het meer. Ook raken we aan de praat met ijsvissers die Nederlandse gasten blijken te hebben. Op een stoeltje zitten ze naast een gat in het ijs te wachten tot ze beet hebben.

Vandaag zijn er duidelijk twee groepen aan het ontstaan. De groep van Lies en gids Karl wordt groter. Steeds meer mensen vinden het lekker om het rustiger aan te doen en iets minder kilometers te maken. Het voordeel is dat deze groep al eerder naar de lunchplek is gegaan en onder vakkundige leiding van Jasmijn een groot vuur heeft gemaakt. Onze laatste gezamenlijke lunch op een Zweeds eiland is bijzonder feestelijk, met geroosterde marshmellows als dessert.

Op driekwart van de tocht komt Anne op het idee om in een soort tandem te gaan rijden: we pakken allebei de stokken in onze rechter- en linkerhand beet, hij bij het uiteinde, ik bij de handvatten. Ik kan zo veel makkelijker en met meer balans schaatsen (wel meer rechtop). Met weinig inspanning ga je al hard, we moeten zelfs een beetje afremmen om niet voor de gids uit te schaatsen. Wat een ontdekking, dit biedt perspectief voor een Elfstedentocht.

Net als de lunch is onze laatste avondmaaltijd heel feestelijk. Jacques heeft zichzelf overtroffen met zijn ploeg.

Dag 5 (22,6 km)

De laatste dag alweer. Het heeft vannacht gesneeuwd, dus er ligt twee centimeter sneeuw op het ijs. De temperatuur is boven nul, het gaat een beetje miezeren en de dooi zet in. De helft van de groep kiest er daarom voor om te gaan wandelen met Karl, de anderen gaan schaatsen op hetzelfde meer als gisteren onder leiding van John en Magnus. De zon is nauwelijks te zien, er is een soort buitenaards licht, de ijsomstandigheden zijn anders, waardoor het vandaag een totaal nieuwe schaatservaring wordt. Omdat de scheuren niet zichtbaar zijn door de sneeuw en er steeds meer plassen op het ijs komen, vind ik het een uitstekend idee om weer in een tandem te schaatsen met Anne. Ik heb geen zin in een nat pak of een valpartij zo vlak voor vertrek. Zoals gebruikelijk heeft Martijn weer de nodige thermoskannen in zijn rugzak, dus tijdens de koffiepauze is er genoeg warme drank voor iedereen.

Op de terugweg schaatst Martijn van de kleine groep met John naar de voorste groep met Magnus. Dat moet hij bekopen met een zwempartij. Door de plassen op het ijs en een bemiezerde bril is niet goed te zien dat het ijs overgaat in een enorm wak. Jammer voor Winand, de wakkeninspecteur die drie dagen lang op het randje van allerhande wakken heeft staan prikken met zijn stok, dat hij deze primeur mist. We zien allemaal dat het reddingsmateriaal perfect functioneert. Zelfs met al die extra kilo’s in zijn rugzak weet Martijn naar de rand van het ijs te zwemmen en zichzelf uit het water en op het ijs te hijsen. Met zijn loodzware zeilpak schaatst hij de laatste kilometers terug naar ‘huis’ en zal hij straks, geheel in stijl, met extra kilo’s bagage (vocht) terug naar Amsterdam vliegen.

Na het schoonmaken van onze kamers worden we naar het vliegveld van Stockholm gebracht. Ons busje maakt een tussenstop bij een winkelcentrum voor een verrassing van Martine en Lies. Zij kopen voor alle Zwedengangers een worstenprikker als aandenken.

Het einde van de reis komt in zicht. Rond 22.30 landen we op Schiphol.

Het was een onvergetelijke, fantastische ervaring.

Uw verslaggevers,
Yda en Miranda