Nootdorp, 19 juni 2011 – Het was een druilerige Vaderdag
. Er zijn van die dagen die c ommer cieel zijn ingegeven maar toch leuk zijn. Vaderdag is zo één. Niet dat je als ouder een heel jaar zit uit te kijken naar deze dag, maar als die dag arriveert dan sta je toch zomaar even bij je kinderen in het zonnetje. Goed, naarmate de jaren vorderen neemt het aantal zelfgemaakte cadeautjes af, terwijl die juist het leukst
zijn. Maar toch blijft zo’n dag de moeite waard.
Dit jaar was uitgerekend op deze dag een ander evenement georganiseerd die de belangstelling voor de Vaderdag overschaduwde. Niet dat je dat als ouder erg vindt. Integendeel zelfs. Want wat is er leuker dan een skeelerwedstrijd in de thuishaven bij de eigen club en op de “eigen” baan. Mijn dochter had er zeker naar uitgekeken en laten we eerlijk zijn de andere leden ook. Want op deze speciale dag zou niet alleen een tijdrit gereden worden maar ook een heuse ploegenachtervolging.
Het werd een korte Vaderdag bij de koffie waarbij ik zowaar een heel seizoen van de Simpsons kreeg, want zo was de redenatie van de kinderen: hadden we niet zo met z’n allen gelachen om de Simpson Movie. Kennelijk smaakte dit naar meer. Reden genoeg om maar alvast een aflevering te bekijken voordat het tijd was om te vertrekken naar de skeelerbaan in Nootdorp. Terwijl we de spullen aan het inpakken waren keek ik naar buiten. De donkere lucht en erger nog de eerste regenspetters waren me niet ontgaan. Onderweg moesten de ruitenwissers al zachtjes aan om het zicht te bewaren. Gearriveerd bij de baan in Nootdorp was aan het aantal geparkeerde auto’s te zien dat de donkere lucht niet voldoende was om de “diehards” af te schrikken. Integendeel, de belangstelling was buitengewoon groot.
Buiten de auto gekomen werden wij terloops door een voorbijganger gewezen op de “gezellige drukte” binnen het clubgebouw. En inderdaad, het clubgebouw, dat zeker niet behoort tot de grootste van Nederland, was afgeladen vol met de deelnemers en hun ouders, familie en kennissen. Enigszins aarzelend werd aangekondigd dat de wedstrijden door zouden gaan mits het weer het zou toelaten. De ploegenachtervolging zou als laatste onderdeel aan de orde zijn, eerst zou begonnen worden met individuele ronden van 100 meter of eigenlijk meer dan 100 meter namelijk ongeveer 125 meter. Dat laatste schetste eerlijk gezegd enigszins mijn verbazing. Wel de tijd bijhouden tot op honderdste van seconden nauwkeurig maar niet precies weten hoeveel meters er moet worden afgelegd. Kennelijk vormde de bocht die, gelet op de omvang van de baan onherroepelijk onderdeel uitmaakt van het af te leggen parcours, dermate veel belemmering dat een meetlat er niet naast gelegd kon worden. Hoewel volstrekt irrelevant ging snel door mijn gedachten heen dat een nauwkeurige snelheidsmeting achteraf voor deze dag hiermee uitgesloten was.
Belangrijker was echter dat de regen zou stoppen en zowaar, de weergoden leken ons goed gezind.
De individuele >100 meter kon beginnen. Een grote groep jongeren stelde zich op en de wedstrijd kon beginnen.
Onze DKIJV-ers konden rekenen op luide en duidelijke aanmoedigingen. Immers, hoewel iedereen weet dat deelnemen belangrijker is dan winnen, vinden wij het geen van allen bezwaarlijk als onze deelnemers met medailles naar huis gaan. Dit maakte het extra vervelend dat uitgerekend een aantal van onze deelnemers meerdere keren moesten rijden omdat de tijdsmeting niet juist had plaatsgevonden. Een tweede keer is dan nog wel te velen maar een derde keer… ? Of dit de uitslag heeft beïnvloed is op het oog niet te beoordelen, maar al onze deelnemers leken in ieder geval naar hun kunnen te rijden. Een rechtvaardige uitslag leek hiermee in het verschiet.
Tijd voor de roemruchte groepenachtervolging….Maar wat is dat? Drup, drup, drup! Binnen enkele seconden veranderde het weer van koud, windering naar koud, winderig en NAT! Snel met z’n allen naar binnen alwaar ons in ieder geval de ploegenindeling werd medegedeeld. En daarna maar wachten op de weergoden die ons in aanvang zo goed gezind leken te zijn. Naarmate de tijd vorderde werden de regendruppels, regenstralen en werd de baan zichtbaar natter en natter. Dusdanig dat ook de wedstrijdleiding besloot dat de groepenachtervolging zal doorgaan….op een andere dag.
Toch was hiermee de dag niet volledig verregend want wat schetste onze verbazing? Onze club viel maar liefst twee keer in de prijzen. En speciaal voor Vaderdag had mijn dochter zich ook maximaal ingezet om me te verblijden. En dit was niet zonder resultaat gelet op de welverdiende zilveren medaille. Zo wordt een druilerige Vaderdag toch nog memorabel: een druilerige Vaderdag die je tot in lengte van jaren kan blijven herinneren.
Henk de Vos – vader Fiorella
