Erfurt – 31 januari 2014 –Trainingsweekend 2014, Dag 1 – Op de mooie, vroege ochtend van 31 januari stonden wij volledig strijdbaar op de parkeerplaats van de Mc Donalds voor een trainings/wedstrijdweekend in Erfurt, Duitsland. Er stond een flinke berg tassen en koffers te wachten die normaliter wel zouden passen, was het niet dat ons de onaangename verrassing wachten dat Paul zijn speelgoedautootje had meegenomen. Aangezien Sara een koffer had meegenomen waar ze eigenlijk zelf nog wel in zou kunnen wonen paste alles maar nét. Toen alle 4 de auto’s tot de nok toe volgeladen waren vertrokken wij met de 13 rijders en 4 begeleiders richting Erfurt. Nadat er met 225 km/h over de Duitse Autobahn gescheurd was kwam iedereen veilig en wel in het pension aan, sommigen ‘wat’ (1,5 uur..) eerder dan anderen. Dit kwam erg goed uit voor Steef, zo kon hij namelijk een goede kamer uitkiezen en zo voorkomen dat hij opgescheept zou zitten met Leon ‘de kettingzaag’ want anders zou er van lekker slapen geen sprake geweest zijn. Na een lekker bakkie pleur van Gerrie de Germaan vertrokken wij vol goede moed naar het schaatsmekka van Duitsland. Eenmaal daar aangekomen konden, na alle o’s en a’s van het nieuwe Anco bloed en een paar sterke verhalen, de ijzers onder gebonden worden. Lennard werd wijsgemaakt dat Steef de hele baan afgehuurd had, aangezien het weer eens helemaal leeg was, en Sara en Laura werd verteld over het speciale ijs dat namelijk een vanille smaakje heeft! Traditiegetrouw kreeg Steef natuurlijk de eer om het ijs als eerste te betreden. Door iedereen werd heerlijk getraind op dit goddelijke ijs toen voor Jesse het noodlot toesloeg. We sloten namelijk af met 6 gezamenlijke rondjes rijden met Emma op kop en Jesse kon ze niet alle 6 volhouden en moest halverwege al afhaken. Volgens eigen zeggen was het omdat er een leuke Duitser langs de baan stond, maar iedereen wist dat hij hélemaal zoek gereden was door Emma. Terug in het pension had Gerrie heerlijke spaghetti voor ons gemaakt en we konden meteen aanvallen. ’s Avonds hebben we in de versierde kamer-vanwege de verjaardag van Ijen en Leon- nog een aantal gezellige potjes ‘wie ben ik’ gespeeld. Voor Paul bleek het een haast onmogelijke opgave om te raden dat hij ‘zweet Kees’ was en dit probeerde hij te verbergen door een heel bakje pinda’s weg te werken. Rond 23.00 uur lag iedereen lekker op één oor en heerste er een serene stilte. Nouja volledig stil… de kettingzaag van Leon was natuurlijk wel nog te horen en hierdoor kon Paul niet anders dan met zijn matras toevlucht te zoeken in de gang.
Verslaggever(s): onbekend.
Vrijdag avond.
Na een heerlijke training op de schitterende privé ijsbaan van Erfurt werd het tijd voor een stevig Deutsch Abendessen. Op vrijdagavond gingen wij met z’n allen eerst eten, heerlijke spaghetti met gehakt, kaas en tomatensaus. Sara van Zuijlen keek vol bewondering naar Ijen hoe hij zijn sinaasappel pelde. Bij het toetje ging Ijen Ruijgrok trakteren en dat was één groot feest. Na een tijdje ging iedereen naar z’n kamer en ging daar z’n ding doen. Sommige gingen tv kijken (Bible tv) en anderen gingen douchen. Hierna gingen we de verjaardag van Leon, Ijen en Sara vieren. Sara was de dag ervoor jarig en Leon en Ijen waren de dag zelf jarig. We gingen het welbekende spel ‘wie ben ik?’ spelen. Je kreeg een briefje met een naam op je hoofd geplakt en daarna moest je gaan raden wat op het briefje stond, dus wie je was. Vaak had iemand een hele originele naam op zijn hoofd, zo was Emma zichzelf, en Ijen was André van Duin. Paul had een erg moeilijke, namelijk ‘zweetkees’. En Hugo U. kreeg ook een openbaring; waren er blauwe reigers in kinderprogramma’s met een perenlijf? Oh ja, Pino natuurlijk. Er waren ook bakken met chips, pinda’s en tucjes en lekker drinken. Het was een buitengewoon gezellige avond. We gingen daarna weer naar onze kamers en daar gingen we ons klaarmaken voor de nachtrust. In de kamer van Jorn, Roel, Jesse en Ruben waren er zeer bijzondere aroma’s in de lucht te proeven.
Verslagever(s): onbekend.
Zaterdag ochtend
De volgende ochtend gingen we om 8:30 ontbijten. Het was een standaard Duits ontbijt met verse broodjes. Na het eten was iedereen op zijn kamer om zich voor een lekker ‘traininkie’ voor te bereiden, zoals Roel dat zo mooi zegt. De speedladders gingen mee, zodat alles goed los kwam. Eenmaal aangekomen gingen we met zijn allen inlopen. Tijdens de warming up kwam alles goed los en daarna was het tijd voor jesse’s favoriete onderdeel: de speedladder. Het ging allemaal goed, en niemand raakte geblesseerd. Na dit kwam het leukste, we ging weer inrijden. Alles ging goed en we kwamen snel op gang. Je moest rustige rondjes rijden en vooral niet te moe worden. Het was een fijne voorbereiding voor de wedstrijd. Na deze fijne training kwamen we weer bij het pension aan.
Ruben, Hugo U, Laura en Hidde
Zaterdag middag
Na de heerlijke soep lunch van Gerrie, gingen we met z’n allen naar de ijsbaan. Daar aangekomen bleek vooral voor de eerstejaars dat het er daar heel anders aan toegaat dan op de Uithof. Het was er een stuk ontspannender, ze hadden duidelijk geen haast. Toon de wedstrijd begon schrok iedereen zich dood van het startschot, als je vals ging, werd je in je been geschoten. Jorn kon na 2 valse startjes niet meer lopen. De familie Ruijgrok begon er sowiso rustig aan, Ijen ging er zelfs bij liggen. Verder was er aan het begin stress, omdat er geen tijdwaarneming stond, we moesten met transponders rijden. Daar was Sara, de tijdwaarneming veger, erg blij mee. De tijden vielen een beetje tegen, maar de trainers leken best tevreden, want de omstandigheden bleken niet optimaal. Leon was de held van de dag en fungeerde als tolk voor de Duitse hulpstarters. Over starters gesproken, hij wachtte extreem lang en was heel streng. Op de 1500 meter moest je bijvoorbeeld als tweede in het kwartet achter allebei de rijders in het eerste paar van het kwartet staan. Hier had Maaike nogal moeite mee.
verslaggever(s): onbekend.
Zaterdag avond
Na de wedstrijd zijn we naar de mega supermarkt gegaan. De jongens sloegen vrachtladingen eten in. Sara ontmoette haar soortgenoten (smurfen), en de meisjes kochten wijn voor de trainers (Roel is one of the girls). Hij kreeg de wijn echter niet mee. Dus moest Steef zijn charmes in de strijd gooien, om het toch te kunnen kopen. Emma bleek de goede smokkelaar en kreeg de flessen wijn ongezien in de auto. Weer thuis bij Gerrie heeft iedereen even uitgerust en gedoucht. ’s-Avonds zijn we met zijn allen uit eten gegaan in de binnenstad van Erfurt. Onderweg naar het restaurant hebben we een stadswandeling gemaakt, er werd veel gelachen. In het restaurant heeft iedereen lekker Italiaans gegeten. Bij het drinken bestellen vroeg de Duitse bediende of we een grob of klein wilde. Dit zorgde voor verwarring bij Jorn toen aan hem werd gevraagd wat ‘die kleine’ wilde hebben. Hij antwoordde eerst ‘nein Grob’, en had pas toen in de gaten dat het om Sara ging. Sara probeerde met de legendarische woorden ‘Wasser, no bubbles’ duidelijk te maken dat ze water zonder prikwilde, wat dus mislukte. Na het eten hebben we nog wat cultuur gesnoven, en de mooie Dom van Erfurt bekeken. Toen we weer terug waren in het pension bleef het nog ‘lang onrustig’, maar toen Paul er een einde aan kwam maken, ging iedereen slapen (dacht hij).
Sara, Maaike en Emma
Zondag ochtend
Vandaag gingen we om 8 uur ontbijten, omdat de wedstrijd vandaag om 10 uur begon. Voordat de wedstrijd begon leek het alsof het een DKIJV wedstrijd was, omdat de meeste deelnemers van ANCO waren. Het was goed georganiseerd, en het ijs was natuurlijk weer erg goed. Om 10.00 begon de wedstrijd de 500 meter en de 1000 meter, en voor Roel en Emma de 3000 meter. Op de 500meter werd door iedereen goed gereden, sommigen reden een mooi PR en de rest zat dicht tegen zijn/haar PR aan. Natuurlijk is het niet leuk, als je 3 minuten voor de 500 meter je veters kapot trekt. Op de 1000 meter reed iedereen ook erg goed en ook bij de 1000 meter werden PR’s gebroken. Ruben heeft zich op de laatste afstand goed weten te herpakken, om het weekend goed af te sluiten ondanks zijn verkoudheid. De 3000 meter van Roel en Emma waren allebei hele mooie races. Ze reden allebei heel mooi vlak. Roel heeft iedereen van het kwartet gedubbeld. Ze hebben het weekend met een hele mooie tijd afgesloten.
Om 12 uur zaten we in de auto, op weg naar huis.
het was een hele mooie reis, weer weinig zon en droog
Lennard en Hugo de F.
Nabeschouwing
Deze epistels zijn op de terugweg door de schaatsers geschreven. Iedere auto had de opdracht een stukje van het weekend voor zijn rekening te nemen. Uit de verhalen blijkt wel dat iedereen het enorm naar zijn/haar zin heeft gehad. Ook de begeleiding! Natuurlijk door de gezellige accommodatie en goede verzorging van Gerri, maar toch in de eerste plaats door de fantastische sfeer die er het hele weekend hing (meiden en jongens, bedankt!!).
Dat sport en emotie aan elkaar gekoppeld zijn bleek maar weer eens. Eerst de lichte nervositeit bij de eerstejaars bij aankomst vrijdag in het ijsstadion. Op zaterdag de spanning voor de wedstrijd en de al dan niet positieve ontlading na afloop. De uitgelatenheid op de beide avonden tijdens het spel en het etentje in de stad, en natuurlijk na afloop van de wedstrijd op zondag een beetje melancholie, we gaan weer naar huis!
De afsluitende 3km van Roel en Emma was inderdaad spektakel zoals Hugo en Lennard beschrijven, maar dat doet niets af van wat alle andere schaatsers hebben laten zien. Jullie hebben super gereden. Onze verslaggever (die niet ter plaatse was), Johan van Leeuwen, heeft daarvan al verslag gedaan op www.dkijv.nl.
We willen ook Elly en Marcel hartelijk bedanken voor het werk dat zij achter de schermen voor ons gedaan hebben en niet te vergeten Wim, waar ik vlak voor vertrek nog even een dikke envelop met ‘Flappen’ heb opgehaald.
Steef, Leon, Paul en Giel
Foto’s: klik hier
