Opinie: “Ook belangrijk”

Als langs-de-lijn-vader heb ik regelmatig contact met anderen; ouders, trainers, en andere boeren, burgers & buitenlui.
Behalve over Het IJs (goed ijs, zand-op-het-ijs-ijs, aangeslagen ijs) gaat het ook wel over ‘andere belangrijke’ dingen des levens.

Zoals over school.
Meer concreet: “Ja, want school is ook belangrijk”.
Mijn gesprekspartner(s) plachten bij het uitspreken van die woorden ook plechtig te kijken, om deze veronderstelde Waarheid-als-een-koe te benadrukken.

Net zoals het vierde jaar blokfluitles, de verjaardag van oma of het naast schaatsen ook nog op-hoog-niveau beoefenen van korfbal-voor-linkshandigen; “Ook belangrijk”.
Hmm.

Belangrijk vind ik dat dus niet; blokfluit niet, de verjaardag van oma niet, en ook korfbal niet.
En school ook niet.

Niemand luistert naar blokfluit.
Oma gaat dood, een dezer dagen.
Korfbal is voor pussies.
En als je straks op je 20e een van de 3 miljoen HBO-ers bent kun je ook nauwelijks spreken van verworven onderscheidend vermogen, een geleverde unieke prestatie of gedroomde beleving.
Dan heb jij (hebben je ouders) heel veel “ook belangrijk” gevonden maar stel je vast dat al dat belangrijks je niet zo gek veel heeft opgeleverd; noem het ‘de fletsheid van het bestaan’.

Keuzestress

Om het maar te poneren; mijn Kanjer hoeft dus niet naar school.
Hij gaat wel, maar hij hoeft niet.
Hij vindt het leuk op school, over het algemeen, dus hij gaat.
Maar hij is dus ook wel eens thuis, op een schooldag.
Om uit te rusten van het sporten.
Of om vooruit te rusten, omdat hij moet gaan sporten.
Niet heel vaak hoor, maar soms dus wel.

Want niet alles kan ‘ook belangrijk’ zijn.
Want kinderen die opgroeien in een omgeving waarin ook blokfluit, oma, korfbal en school belangrijk worden gemaakt gaan last krijgen van keuzestress.
En deze kinderen gaan niet durven kiezen, gaan niet leren kiezen.
Gaan niet leren zichzelf belangrijk te vinden, gaan niet leren zichzelf het belangrijkst te vinden.

En dat is wel broodnodig, dat kinderen dat leren.
Een kind dat de vrijheid heeft gekregen ergens vol voor te gaan heeft op zijn twintigste heel veel geleerd.
Zelfs als het behaalde doel niet is behaald, de droom nog even niet waarheid is geworden.
Om het even waar deze jong-volwassene dan nog voor komt te staan; hij/zij zal met een enorme persoonlijke bagage toekomstige grenzen weten te slechten en altijd zelf weten te kiezen voor dat-wat-belangrijk-is.
Ook als je inmiddels zelf die oma bent; en niet-meer-zo-belangrijk, dus.

Voor Kanjer maak ik school niet ‘ook belangrijk’. En opa niet. En we kijken geen korfbal. Hij is daarom soms dus niet op school. Hij heeft geeneens een blokfluit.
Want hij wil Olympisch kampioen worden en kiest zelf voor gezond eten, op tijd naar bed, trainen, minder vriendjes, hij kiest eigenlijk juist heel veel. Zelf. Hoe mooi is dat?
En of hij uiteindelijk een gouden plak ook zal halen of niet blijft mij werkelijk om het even, het laat me koud.
Want hij leert nu al kiezen, wil nu al kiezen, en vervelende reacties (afwijzing, negeren, onbegrip) uit zijn omgeving te weerstaan.
En daar wordt ik warm van, heel trots zelfs.

Kiezen voor het een betekent ook niet kiezen voor het ander

Mijn motto: Gun elk kind een passie en gun elk kind ook het volledig doorleven er van.
Vindt als ouder nu eens niet zo veel ‘ook belangrijk’ voor je kind.
Want zeg me ’s eerlijk als je me weer eens spreekt; wat heeft u dat nu helemaal zelf gebracht?

Ik ben niet trots op Kanjer vanwege gereden goede tijden.
En ik ben ook niet teleurgesteld in hem als hij eens minder-florissante schaatsprestaties neerzet.
Ik ben trots op mijn zoon omdat hij zijn passie intens doorleeft en de consequenties er van volledig kan accepteren. Op z’n elfde.
Ik ben eigenlijk ook wel in mijn nopjes met mezelf; dat ik het aandurf om ‘m te laten doen wat hij het liefste doet.
Dat ik niet alles altijd maar ‘ook belangrijk’ vindt voor ‘m.

Het aantal jong-volwassen met een burn-out of psychose -voor hun 30e levensjaar- stijgt explosief. Onder pubers zelfs.
Te herleiden naar keuzestress, omdat alles belangrijk wordt geacht te zijn.
Wat mij betreft een onthutsend pijnlijk maatschappelijk fenomeen.
En heel dichtbij, heel real-life, heel langs-de-baan bij DKIJV.

Natuurlijk hoop ik dat u uw kind enorm voor school-is-ook-belangrijk zult blijven stimuleren. En voor blokfluit, oma’s verjaardag en korfbal.
Want als u -als wijsgeer voor uw kind- vooral veel ‘ook belangrijk’ zult blijven vinden stijgt daardoor Kanjer’s kans op zijn gedroomde gouden plak zonder dat hij er een seconde sneller voor hoeft te schaatsen.
Groet, Antwan.

De auteur is zelf verantwoordelijk voor de inhoud van publicatie. Met plaatsing van deze inzending onderschrijft DKIJV geen ideeën, suggesties of meningen die de auteur verkondigt.