De selectie op avontuur in Erfurt

Erfurt, 30 januari – Dag 1

08:35 – Nadat ook onze man van de klok; Jesse, was gearriveerd op de parkeerplaats van de McDonalds Delft Noord, konden we dan eindelijk vertrekken naar Erfurt. Twee uur later hielden we een gezamenlijke eerste stop. De trainers voerden ouwe lullen gesprekken onder het genot van een kop koffie,terwijl door de jeugd (Hugo d. F.) de kinderspeelhoek werd ontdekt. Onze Hugo bereikte daarbij het eerste hoogtepunt van zijn weekend, op de top van de Esso-klimmuur (van zeker een halve meter hoog!). Ondertussen legde Giel onopvallend de net-uit-bed looks van ons —altijd tiptop uitziende— Anco-leden vast.

Door de hevige sneeuwval in combinatie met verschillende steile hellingen kon het vrachtwagenverkeer niet meer verder. Gevolg: ernstige filevorming. Hierdoor liepen we een vertraging van dik een uur op.

Ondanks deze tegenspoed troffen wij elkaar bij de afgesproken bezinepomp; die was omgetoverd in een winterwonderland. Hier maakten we, middels een sneeuwballengevecht, volop gebruik van. In deze strijd werd Maaike begraven onder de sneeuw en toen Paul buiten kwam werd ook hij flink onder handen genomen. Na Paul zijn uitspraak “Sneeuwballen gooien; zoentjes vragen” was het sneeuwballengevecht, zoals het ons driejarige kleuters betaamt, snel afgelopen.

Helaas voor Giel duurde de rit —door de file— zo lang dat de diepste krochten van zijn hoogbejaarde IPod aan het licht kwamen. Zo daalde het niveau van REM tot One Direction.

Rond half zes kwamen we eindelijk aan in Erfurt. Voor velen was dit het begin van een nieuw tijdperk, we sliepen namelijk in een hip hostel in plaats van bij Gerrie de Germaan. De dames kregen de grootste kamer, de jongens werden verdeeld over drie kleinere kamers.

Op de afgesproken tijd stond iedereen te trappelen om naar de schaatstempel van Duitsland te vertrekken: Die Gunda-Niemann-Stirnemann-Halle. Helaas ontbraken onze lieftallige coaches. Na wat steentjes naar hun raam te gooien, besloten ook zij wakker te worden. Vervolgens zette Thomas de sprint in naar de baan, deze tocht bleek echter langer dan gedacht.

Door de vertraging moesten we op het publieke uur rijden. We waren genoodzaakt te slalommen tussen de hoogst onvoorspelbare ‘sjonnies’ op ijshockeyschaatsen. Toen wij zagen hoe zij met ONS ijs omgingen werden onze schaatsharten verscheurd. Voor Mariska en Carijn was dit misschien niet de ideale eerste Erfurt ervaring, maar Hugo d. F. wist er een positieve draai aan te geven: “Ik vind dat het wel een extra dimensie aan het schaatsen geeft, dat slalommen.”

Terug in het hostel besloten wij een potje Ezelen te spelen in afwachting van de bestelde pizza’s. Door het sluiten van de gezamenlijke ruimte van het hostel, waren we genoodzaakt onze pizza’s op de kamers op te eten. Dit ging langzaam over in een schaatsslijpsessie in de dames kamer, waarin onze specialist Roel bijna iedereen zijn schaatsen onder handen heeft gehad. Door Roels liefde voor materiaal en het gebruik van zijn liefdesoliën benaderden na afloop iedereens ijzers perfectie. Dit liefdesritueel duurde tot rond middernacht, waarna alle lichtjes uitgingen en het stil werd in het hostel (op de muziek van de Duitsers in kamer vijf na).

Uw verslaggevers van dag 1,
Emma, Maaike en Carijn (in de auto van Giel)

Erfurt, zaterdag 31 januari 2015 – Dag 2

De tweede dag was het plan om rond 8:00 te ontbijten. Dit ontbijt bestond uit chemische yoghurtjes, koffiepoeder en broodjes. Na het ontbijt was onze missie om alle sneeuw en andere elementen te trotseren en voor 10:00 het hemelse ijs van Erfurt te betreden. Deze keer was het ijs maagdelijk glad en ‘sjonnie’-vrij, zodat wij ons konden voorbereiden op de beproeving van die middag. Dit deden wij in gezelschap van toppers zoals Sven Kramen en Jan Smeekens, waardoor Carijn helemaal uit haar dak ging.

Na een gehaaste en korte lunch maakten we ons klaar voor onze eerste wedstrijd: de 500 en 1500. De luchtdruk was tergend laag waardoor je jouw pr gratis en voor niets kon afhalen. Na de 500 meter kwam de 1500 en ook daar waren pr’s geen uitzonderding.

Jesse was té zeker van zijn zaak en kwam een rondje te vroeg omhoog. Ijen was zo zenuwachtig dat hij daardoor zijn rit miste. Gelukkig was Paul er om hem uit de brand te helpen en kon Ijen het kwartet erna weer vrolijk meedoen. Bij het laatste rondje van Ijen was hij zo op, dat —toen hij aangemoedigd werd– er een geluid van een zieke zeekoe uit hem kwam.

Na de wedstrijd begon, tussen de voetbal hooligans en ME door, de barre tocht terug naar het hostel. Daar konden we uitrusten voor de scharrelpartij in de supermarkt. Toen we weer terug waren in het hostel gingen we ons opmaken om uit eten te gaan. Het restaurant waar kwamen was bloedheet en heel snel bediend. Jesse had een spaghetti en een salade besteld in z’n beste Duits en kreeg twee keer de spaghetti. Dit kwam door dat je tegen de ober het nummer van je gerecht moest zeggen. Jesse was alle schaatstijden en rondjes tellen waarschijnlijk een beetje in de war geraakt. Toen iedereen was uitgegeten, liepen we weer terug naar het hostel om de maag te laten rusten.

In de avond ging iedereen naar zijn kamer en alle schaatsen kregen nog wat liefde. Sommigen gingen vroeg naar bed, terwijl anderen tot midden in de nacht bleven kletsen.

Uw verslaggevers van dag 2,
Lennard, Ijen, Mariska, Hugo U, Hugo F en Hidde

Erfurt, zondag 1 februari – Dag 3

Op advies van onze eigen wereldkampioen Masters: Hans van der Does, begonnen een aantal de dag al rond 7 uur met een stukje (hard)lopen door de sneeuw. Na lekker ontbeten te hebben, werden de tassen ingepakt en de kamers weer toonbaar gemaakt. Carijn deed nog een poging tot het opvoeden van de jongens en in opdracht van Carijn werd dan uiteindelijk toch maar braaf de tafel afgeruimd. Vervolgens vertrokken we al lopend naar de schaatshal. Vandaag stond op het programma van de junioren C: een 500 en een 1000; en voor de junioren B mochten hun tanden zetten in een 3km.

De 500’s en 1000’s gingen weer snoeihard en na afloop waren er veel vrolijke gezichtjes. Opmerkelijk was de 1000 van Hugo die onder het mom van Duitse ‘punktualiteit’ een heel scherpe 1.23,99 op de klok zette. Daarna was het de beurt aan de junioren B. Voor sommigen was het de eerste 3 kilometer ooit. Het was van tevoren erg spannend of het niet te lang was en er werd hevig gediscussieerd over hoe je zo’n 3km nou het beste aanpakt. Eenmaal begonnen reed iedereen een goede rit, en vaak met mooie vlakke rondjes. “Dat was echt super leuk!”, kreeg Hugo er nog net uitgeperst toen hij zich na zijn rit uitgeput op het bankje stortte. Hans merkte nog heel terecht op dat de rubber matten in Erfurt eigenlijk schoner zijn dan het ijs op de Uithof. Na het uitlopen en een laatste keer bewonderen van de prachtige hal, zat het er helaas toch echt op, en moesten we weer op huis aan. Tijdens een tussenstop bij een plaatselijke benzinepomp werd een besneeuwde heuvel massaal bestormd. Dat veroorzaakte enige rare blikken van passerende Duitsers. Nadat iedereen —zo goed als heel— weer naar beneden was geduikeld, konden we onze terugreis weer vervolgen. Een snelle tussenstop en een super geslaagd weekend later kwamen we moe en voldaan aan in Delft.

Uw verslaggevers van dag 3,
Ruben, Jesse, Roel en Hans

De evaluatie van Trainers Giel en Paul

Ook dit jaar kregen de selectieleden op de terugreis als opdracht een verslag van een dag van dit leuke en gezellige kamp te maken. Dat gaat over het algemeen vrij vlot en wordt met veel hilariteit uitgevoerd. Het verzamelen van deze verslagen is een ander verhaal. Zo zie je van de één ’s avonds al een volledig uitgewerkte tekst in de mailbox staan terwijl je van een ander een, in huisartsen handschrift, aan papier toevertrouwde, versie krijgt (of was het Steno?). Deze hebben we maar even door de handschrifteigenaar laten vertalen. Bij dezen dan het verslag van dit toch wel weer bijzonder leuke weekend.

De tip —van de naamgever aan de ANCO selectie, Steef— om Thomas Bos mee te vragen en Hans van der Does te strikken als chauffeurs annex begeleiding was een schot in de roos. Niet alleen op ‘das wunder Eis’ leverde beide heren dankzij hun schat aan internationale schaatservaring een waardevolle bijdrage. Ook daarbuiten was hun aanwezigheid sfeer-verhogend en ‘constructief’. Heel veel dank daarvoor.

En om maar met een citaat van Thomas verder te gaan: “Het zijn wel hele brave gasten, dat ging bij ons vroeger wel anders”. We konden met z’n 4en rustig aan ons glaasje wijn nippen terwijl ‘die gasten’ zich prima vermaakten met een spelletje of het kijken naar hoe Roel ieders schaatsen sleep (liefde gaf).

En beste ouders: jullie hebben het goed gelezen. Zondag ochtend 7.00 sharp liep bijna de gehele ploeg buiten door de sneeuw te banjeren om volgens de beproefde methode van Hans ‘het lijf wakker te maken’. Getuige de resultaten is dat goed gelukt.

Om die resultaten goed life te kunnen volgen kregen wij coaches een luistertoets Duits voor onze kiezen. Door blikseminslag was het scorebord namelijk al enige tijd buiten werking. Nu is het op de Uithof al niet altijd even makkelijk om de tijden die omgeroepen worden te verstaan; in het Duits wordt dat niet eenvoudiger. Toen dus de eerste “Einundviertsig-secunden-acht-eins van Hoego Oilenbruuk” door de speakers van Oost-Duitse kwaliteit schalde dachten we even dat we het verkeerd verstonden.

De resultaten waren al eerder te bestuderen in een verslag van Johan (die helaas niet ter plaatste kon zijn) en de saillante details heeft u in de verslagen de kids kunnen lezen. Rest ons de selectieleden te bedanken voor de gezellige sfeer en Thomas en Hans voor hun bijdrage.

[pe2-gallery album=”http://picasaweb.google.com/data/feed/base/user/108083384791377898161/albumid/6114187200277805553?alt=rss&hl=en_US&kind=photo” ]