Voor Theo en Jeannet was dit fietsseizoen niet lang genoeg, de racefiets kon nog niet aan de wilgen gehangen worden…. Ondanks dat dit ten koste ging van de start van het schaatsseizoen (wat volgens trainer Gerrit direct een grote achterstand gaat opleverenJ) zijn zij een weekje naar Zuid Frankrijk gegaan met als hoofddoel: De Mont Ventoux beklimmen!
De eerste dag waaide de Mistral zo hevig dat fietsen geen goede/ veilige optie was, maar voor Jeannet, de voormalige wandelaar van de “Losse Pols” is dit echt geen straf! Een flinke wandeling en ietsie pietsie de weg kwijt raken was een mooie start van deze veelbelovende week.
Daarna hebben zij 2 dagen de trappers rond kunnen trappen; een tochtje van 78 en nog een van 92 km om wat klim- en duurervaring op te doen. Ook hier weer een keer de verkeerde weg genomen wat resulteerde in een kilometers lang onverhard pad met een behoorlijk stijging. (wat daarna in tegengestelde richting afgedaald moest worden en veel moeilijker was!)
Donderdag was le grand jour! Vanaf het terras van de gîte lonkte de Mont Ventoux, bij het opstaan stond hij al te lachen. (of lachte hij die dwaze Hollanders uit? ) Kriebels in de buik, wat staat hen te wachten? Hans, de eigenaar van de gîte, wilde de nodige ondersteuning bieden met de auto. Hij wilde wel zien hoe die 2 dwaze DKIJV leden zich een beetje in zweet gingen werken, nu hij heeft waar voor zijn geld gekregen! De start van de klim was op de parkeerplaats van Malaucène op 327 mtr. hoogte. In 21 km een hoogte van 1535 mtr overbruggen, klimmetjes tussen de 4 en 12 %, met een gemiddelde 7,3%, op naar 1910 mtr.
Met wat pep water in de bidons, gesponsorde gelletjes in de achterzak, druivensuiker en een windjack gingen zij van start. Theo liet Jeannet al snel achter zich, hij had er duidelijk zin in! Na ruim een uur op een 3 kilometer durende klim tussen de 10 en 12 %, kreeg Jeannet Theo weer in het vizier…hij liep naast zijn fiets. Maar met inhalen riep hij haar toe: “Je kan het”! Nu dat werkt; nog meer kracht op die pedalen waarbij de ingenomen gel tijdens een korte stop ook zijn uitwerking had, zoef naar boven. Op een herstelstukje (Mont Serein 4%) kon al fietsend een banaan verorberd worden.
Hans reed ons met regelmaat voorbij, maakte foto’s en gaf af en toe een brul dat we het konden halen! Op 1 ½ km verwijderd van de top nog eenmaal van de fiets, de stijging in de laatste 3 km was tussen de 8 ½ en 9 % en water drinken op de fiets met een hartslag van 182 was even niet meer mogelijk. Even uitblazen op de vangrail een druivensuikertje achterover slaan, wat water erbij en dan de laatste loodjes. Een kale, grijze vlakte voor je, trap, trap op de pedalen, zwoegen naar ‘le sommet de la montagne’ ! 2,32 uur na de start, ongelooflijk de top bereikt!
Voor Theo was het klimwerk niet voldoende, hij had als beloning recht op die supersnelle afdaling. Gekleed in windjack en beenstukken ging hij ook deze uitdaging aan. Voor Jeannet was het klimmen voldoende, afdalen geeft haar mogelijk een paar oververhitte remblokjes met alle gevolgen van dien. (vindt Gerrit daarom dat haar remblokjes van de fiets af moeten?) De fiets bij Hans in de auto en achter Theo aan de berg weer af. Met een maximum speed van 79 km was Theo in een half uur beneden. Wat een kick, wat een voldoening, nu mag de fiets de schuur in en de schaatsen uit het vet!
Theo van Haasteren en Jeannet van Adrichem
